هنرعکاسی پس از ابداع روشی علمی در عکاسی به نام داگرئوتیپ که توسط لوئی ژاک مانده داگر در سال ۱۸۳۰ پایه گزاری شد ، خیلی زود برای هنرمندان رشته های گوناگون هنری مورد توجه قرار گرفت و از اهمیت خاص و ویژه ای بر خوردار شد. بر این اساس هنرمندان علاقه مند به مکتب امپرسیونیسم نیز با روی آوردن به روش ابداعی داگر، شیوه جدیدی را در عکاسی پایه گذاری کردند که بعد ها به بنیان مکتب وین منتهی شد.
برای بررسی سیر تاریخی این رشته در عکاسی باید به سبک هنری نقاشان امپرسیونیسم اشاره کرد که تاثیر دوسویه ای را در عکاسی و نقاشی ایجاد کرد . باید در ابتدا به این نکته اشاره کرد که «با عکاسی می توان مهمترین و غیره مترقبه ترین امور را ثبت کرد و در این راستا است که برای مشاهده ی دقیقتر محیط پیرامون عکاسی به کمک چشم می آید .»و از این رهگذر است که ما می توانیم تاثیر این جنبه هنر عکاسی را بر امپرسیونیسم های نقاش مشاهده کنیم. برای ملموس شدن مفهوم امپرسیونیسم در هنر باید گفت که دریافتگری یا امپرسیونیسم شیوه هنری گروه بزرگی از نقاشان آزاداندیش و نوآور فرانسه در نیمه دوم سده نوزدهم بود که مبتنی بر نشان دادن دریافت و برداشت مستقیم هنرمند از دیده‌های زودگذر است ، در این سبک نقاشان از ضربات «شکسته» و کوتاه قلم مو آغشته به رنگهای خالص و نامخلوط به جای ترکیب‌های ظریف رنگها استفاده می‌کنند.
ازاین رو امپرسیونیستها برای نشان دادن دریافت و برداشت مستقیم خود از از دیده‌های زودگذر به سراغ هنر عکاسی رفتند ، آنان قصد داشتن همانند عکاسی ، بیان زود گذر و آنی را از سوژه نشان دهند. برای همین آنان با ضربات ممتد قلم مو نقاشی می کردند طوریکه جزییات غیر واضح می شد. آنها توانستند به کمک عکاسی تغیرات زیادی را در عرصه ی نقاشی امپرسیون بوجود آورند. آن دسته از عکاسان تصویری نیز که پیرو مکتب امپرسیونیسم بودند و نوعی ایده آل هنری را در نظر داشتند مایل بودند که خود را از ویژگیهای خاص عکاسی برهانند و این گرایش در نحوه ی عکس گرفتن آنها ظاهر شد. سادترین روش این دسته از عکاسان خارج کردن لنز از حالت فوکوس بود . روش دیگر استفاده از سه پایه بود که عکاس می توانست قبل از اینکه عکس برداری کند آن را به نرمی به حرکت در بیاورد . و یا یک صحفه ی شیشه ای جلوی لنز می گرفتند و به روغن یا ماده ی چرب آغشته می کردند تا تصویر را کمی محو کنند . و یا برای رسیدن به مقصود خود از چاپ های مختلفی از جمله چاپ بیکرومات* – چاپ تیزابی سایه دار- چاپ صمغی و چاپ رنگدانه ی روغنی برای دادن حالتی نرم و فولو استفاده می کردند تا بدین وسیله هم در عمق و ژرفای تصویرتاثیر گذاشته و هم در نور و سایه های آن تا بتوانند حالتی نقاشی وار و هنری به عکس بدهند. در این میان چاپ عکس ، آنچنان در نتیجه عکس های عکاسان تاثیر داشت که بسیاری از عکاسان نگاتیو چاپ را به مثابه زیر بنا و طرح اولیه ی یک نقاشی رنگ و روغن می دانستند و فقط هنگامی به اثر خلاق خود می نگریستند که آن را روی کاغذ چاپ کرده باشند. طی مراحل چاپ گاهی دخل و تصرفاتی هم در کار صورت می گرفت مثلا قسمت هایی از نگاتیو که بدان نیازی نبود را با رنگ قرمز می پوشاندند . یا بر روی قسمت هایی از تصویر بوسیله ی قلم ، اشکالی را برای تاکید برآن قسمت ها ترسیم می کردند. کارهایی که در آن با کوشش بسیار نور را تلطیف شده و نرم می نمودند. عکاسان اغلب اوقات در مطالعات اولیه در مورد طبیعت بی جان اشیای شیشه ای مختلف را به عنوان اجزای تصویر انتخاب می کردند این اشیا نور را به دلیل بازتاب ، نرمتر می ساخت.همچنین مناظر و چشم انداز های خیابان ها در نور های غبار آلود و مه گرفته مورد توجه بود.
منبع : عکاسی
نظرات شما عزیزان:
.: Weblog Themes By Pichak :.
آمار
وب سایت:
